Nowy numer Pisma kulturalnego „Fragile”:
MELANCHOLIA nr 4 (30) 2015
Urzeka mnie symbolika czarnego słońca. Pociąga potencjalność dostępu do wiedzy nieosiągalnej, wiedzy dla wybranych. Wiedzy dostrzeganej z zamkniętymi oczami, przy braku światła, w mrokach wtajemniczenia. Wiedzy przerażającej i dającej przyjemność szczególną. David Bowie na teledysku do piosenki zatytułowanej Blackstar ma oczy przewiązane bandażem. Nie potrzebuje ich, bo patrzy do wnętrza bytu, nie potrzebuje ich, bo już więcej wie, aniżeli mógłby dostrzec przy użyciu tego organu. Jego świat jest pogrążony w trwodze, cały jest melancholią. Nad nim świeci ta sama gwiazda co nad mędrcami starożytnymi i czarownicami. Piękny to świat, bo smutek i tęsknota potrafią oszałamiać estetycznie i przyprawiać o rozkosze cielesne i duchowe. Melancholik czerpie przyjemność ze swych stanów apatii i odrętwienia, które niosą oświecenie i możliwość dostrzeżenia dotądnie wypowiedzianego. Pragnie i tęskni za tą wiedzą. Pożąda nieustająco odpowiedzi, które zdolne byłyby uczynić wszechświat zrozumiałym. Melancholiczny charakter po czasach, gdy go deprecjonowano, bywał pożądany jako poza przynależna geniuszom. Współczesność nadała mu rys nieco nazbyt narcystyczny, gdy utożsamimy go z troską o indywidualny byt czysto materialny. Zbyt często melancholia też nieodróżniana od depresji bywa wypleniana ze świata sukcesów i szczęścia przy użyciu powszechnie dostępnych poradników i aktywizacji różnej maści trenerów. A przecież melancholiczny stan jest ciągłym na nowo naprzemiennie zaprzeczaniem skończoności oraz godzeniem się z klęską i nieuniknioną utratą wszystkiego. Jest nadzieją na wieczność i z tej wieczności ostateczną rezygnacją, wyczekiwaniem doskonałości bytu i jego poszukiwaniem. Potrzebujemy jej, aby zrozumieć cokolwiek.
Agnieszka Kwiecień
SPIS TREŚCI:
I co z tą melancholią zrobić? – Joanna Hańderek
O potrzebie smutku, czyli esej o melancholii i myśleniu w czasach szybkiej radości – Rafał Mazur
Spadając w próżni, machamy do tłumów – Olga Kosińska
Literatura
„Krwotok powtórzeń” i „odwrócona źrenica” Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego – Natalia Stencel
Białe Ofelie – Aleksandra Byrska
Andrzej Stasiuk i granice melancholii – Maksymilian Wroniszewski
Między wierszami „cudzego” tekstu. O pożytkach z facebookowych smutków – Barbara Serwatka
Przepowiednia Lorda Dukaja, czyli podzwonne dla papierowej książki – Klaudia Muca
Sztuka
Potęga i stygmat czarnego słońca. Rozmowy z Bartkiem Buczkiem, Justyną Mędralą,
Moniką Chlebek i Łukaszem Stokłosą –Agnieszka Kwiecień
Piękno i śmierć. Refleksje o Trzech cieniach Cirila Pedrosy – Natalia Kućma
Sto lat samotności. Poezja i fotografia – projekt „Blue Pueblo” w MOCAK-u – Jolanta Bobala
Milion linii, czyli o pożytkach i szkodliwości wyobraźni dla życia – Justyna Balisz
Sztuka współczesna – przestrzeń do spotkania międzypokoleniowego – Monika Nęcka
Muzyka
Melancholia niepełnej obecności. Satie, elektronika i zjawy – Dariusz Brzostek
O Pogłosie i Historii – Wojtek Klimczyk
Drobina słuchania w stanie czystym. Zarys audiopsychologiczny – Michał Libera
Formy – naturalna multimedialność (21). Sporty melancholijne, czyli o poszukiwaniu innej materii – Michał Górczyński
Obraz i dźwięk – Bogusław Tondera
Film
Ponowoczesne gry ze śmiercią. Kilka słów o Melancholii Larsa von Triera – Katarzyna
Pawlicka
Jazda windą na szafot. O filmach francuskiej Nowej Fali – Aleksandra Ewa Furtak
Detroit w kole melancholii – Amelia Wichowicz
Nowa melancholia Xaviera Dolana – Martyna Kleszcz
Polecamy
Urszula Honek, Sporysz
Ian Morris, Dlaczego Zachód rządzi – na razie
Zenon Fajfer, Widok z głębokiej wieży
Roma Sendyka, Od kultury „ja” do kultury „siebie”. O zwrotnych formach w projektach tożsamościowych
Adam Gołębiewski, In Front of Their Eyes
Jakub Woynarowski, Figury niemożliwe
Weronika Murek, Uprawa roślin południowych metodą Miczurina
Andrzej Chłopecki, Muzyka wzwodzi. Diagnozy i portrety
