„Trzecie części są zazwyczaj najsłabsze” – mówi młoda Jean Grey w nowym filmie Bryana Singera, który jest trzecią częścią nowej trylogii o X-Menach. Stwierdzenie to zdaje się być prorocze w odniesieniu do uczuć, które budzi we mnie ten film.
Tym razem lądujemy w latach 80. po stuleciach uśpienia budzi się najstarszy i najsilniejszy z mutantów En Sabah Nur, określany również, jako Apokalipsa. Zamierza on zmieść z powierzchni ziemi ludzi oraz zniszczyć doskonale nam znaną ziemię, po to by stworzonym wedle jego upodobań światem, rządzili najsilniejsi w domyśle mutanci. Jak przystało na Zagładę, werbuje on również czterech pomocników, którzy mają mu to ułatwić. X-Menom pod wodzą Profesora X nie pozostaj, więc nic innego, jak raz jeszcze podjąć walkę ze złem.
W sekcji superbohaterów otrzymujemy po raz kolejny wspomnianego wcześniej Profesora Charlesa Xaviera (James McAvoy) oraz Magneto (Michael Fassbender). Temu duetowi trudno cokolwiek zarzucić, bo od początku tej serii bardzo dobrze odnajdują się w powierzonych im rolach. Tym razem jest podobnie. Poziom trzyma również Jennifer Lawrence grająca Raven, która jednak nie wychodzi przed szereg. Ciekawostką i pozytywnym zaskoczeniem okazuje się wprowadzenie świeżej, aktorskiej krwi w postaci Sophie Turner, jako młodej Jean Grey, Tye Sheridana w roli Scotta Summersa oraz Kodiego Smita-McPhee w roli Nightcrawlera. Wymieniona trójka fajnie kreuje młodych mutantów. Całkiem dobrze możemy sobie wyobrazić, że tak właśnie wyglądali w młodości bohaterowie, których widzieliśmy w odsłonach wcześniejszej serii. Po drugiej stronie znajduje się również „odświeżona” Burza (Alexandra Shipp) oraz Anioł (Ben Hardy), w ich przypadku moją uwagę zwraca przede wszystkim kreacja wizerunku zewnętrznego. Ciekawą zapowiedź stanowi wprowadzenie Psylocke (Olivia Munn), której poświęcono niestety stosunkowo mało miejsca, jednak z racji sporego potencjału, jaki niesie ta postać, mam nadzieję, iż w kolejnej części znajdzie się dla niej więcej czasu. Na szczególne wyróżnienie zasługuje postać Quicksilvera (Evan Peters) nie dosyć, że w dalszym ciągu jest pewny siebie, nieco nonszalancki i przede wszystkim zabawny, to w dodatku sprezentował nam najlepsze sceny tej produkcji. Gdyby nie on, moja ocena filmu zdecydowanie spadłaby przynajmniej o jeden punkt.
Główną zaletą „X-Men: Apocalypse” jest odświeżenie kreacji części bohaterów, poprzez ich odmłodzenie oraz wprowadzenie nowych aktorów. Niestety, na tym zalety się kończą. Ten film ma za to sporo wad. Po pierwsze, korzysta z wydarzeń i postaci, które doskonale już znamy i w zasadzie nie wprowadza nic nowego do ich życiorysów, a jeśli już, to są to szczegóły mało istotne.. Jednym słowem, jeśli nie obejrzymy tej części, raczej nie pogubimy się w rozwoju fabuły części kolejnych. Schemat kina bohaterskiego wygląda zazwyczaj dość podobnie i nic w tym złego. Każdy fan komiksów wie zazwyczaj czego może spodziewać się po kinowych ekranizacjach, mimo tego bywają one lepsze lub gorsze. Rzecz rozchodzi się bowiem o to, co jeszcze poza znanym schematem otrzymamy. W przypadku nowego filmu Singera, otrzymałam niewiele ponad zmarnowany potencjał. Apokalipsa jest mało przerażający, interesuje jedynie Quicksilver oraz nowe postaci. W moim odbiorze jest to najsłabsza ze wszystkich części całego uniwersum. Pod pewnymi względami jest on może lepszy niż tegoroczna odsłona „Batman v Superman”, ale znacznie gorszy niż „Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów”. Mimo to w dalszym ciągu istnieje szansa, że ten film przypadnie Wam do gustu. Ostatecznie ogląda się go całkiem dobrze, trudno się nudzić, a film jest ładny wizualnie. Właśnie dlatego warto dać mu szansę i wyrobić sobie własne zdanie.
Autor recenzji: Monika Matura
Tytuł: „X-Men: Apocalypse”
Scenariusz: Simon Kinberg
Reżyseria: Bryan Singer
Data premiery: 20 maja 2016 (Polska) 18 maja 2016 (świat)
Film obejrzany dzięki uprzejmości: Cinema City
