„Strategfie cielesnosci…” i „Mikroekspresja”

Ekspozycja czynna od 3.11.2016.
Wernisaż – 3.11.2016 (czwartek) , godzina 19.00

Ciało będąc jednym z najistotniejszych tematów które odnoszą się do bytności człowieka, rozpatrywane może być w wielu aspektach. Jest ono nośnikiem treści z wielu obszarów. Wśród najistotniejszych są płaszczyzny: społeczna, kulturowa, płciowa. Ciało jest również narzędziem lub mówiąc dogłębniej medium do wyrażania indywidualnych treści, określających cechy jednostki. W tematyce cielesności wyłonić można tak ważne aspekty jak: podmiotowość, tożsamość, moralność, czy  atrakcyjność. Ciało ,a dokładniej sposób jego traktowania ,są  pytaniem o to jak bardzo cielesność stanowi o podmiotowości człowieka, zarówno kobiety jak i mężczyzny, niezależnie od wieku i koloru skóry. Czy ciało jest równie ważne jak sfera wewnętrzna człowieka? Kolejne  pytanie odnoszące się do płaszczyzny społecznej  jest próbą odpowiedzi na temat określania poprzez ciało tożsamości społecznej właśnie, gdzie wszystkie aspekty odmienności od tego co ujęte zostało jako ,,normalne”, w tym stosunek do seksualności, będą nadrzędnym sposobem określania własnej tożsamości społecznej. Moralność, która odnosi się do znaczenia cielesności, związana jest z uznaniem świata doczesnego , który jest obszarem działań człowieka. Problematyka atrakcyjności i cech osobistych odnosi się do tematu ciała i umysłu. Budzi ona pytanie o to w jaki sposób możemy być postrzegani jako atrakcyjni, poprzez ciało, czy poprzez umysł. Czy mogą one dopełniać się, czy będą odrębnymi od siebie kategoriami, poprzez które jesteśmy oceniani? Atrakcyjność będzie tu nierozerwalnie związana z podziwianiem. Wśród modeli cielesności w obszarze kulturowym, najistotniejszymi kwestiami będą koncepcje ciała jako mechanizmu, przedmiotu oddziaływania władzy, zbioru zmysłów, narzędzia poznania, zwierzęcości ciała ludzkiego, więzienia dla duszy. Szeroki zakres analizowania problematyki ciała jaki charakteryzuje projekt wystawy ,,Strategie cielesności / Ciało jako komunikat” zmierza do prezentacji prac które oscylować będą wokół wiwisekcji, której wartością nadrzędną będzie proces autopoznania i umieszczenia siebie w obszarze społecznym i kulturowym, z uwzględnieniem wybranych, przytaczanych tu wcześniej aspektów.

Artyści: Agata Agatowska, Iwona Demko, Bartek Jarmoliński, Paweł Łyjak, Zbigniew Olszyna, Marta Pabian, Paulina Poczęta,  Marian Stępak, Paulina Sylwestrowicz, Małgorzata Wojciechowska , Agata Zbylut, Izabela Żółcińska

Kurator: Bartek Jarmoliński / Współpraca: Marta Pabian

Ekspozycja czynna od 3.11.2016.
Wernisaż – 3.11.2016 (czwartek) , godzina 19.15

Widzę…choć widzę w zasadzie zamknięte oczy ledwo rozchylone…patrzące uważnie, choć może wcale nie widzące: nie wiem, czy patrzą te nie patrzące – ledwo rozchylone oczy – albo w którym kierunku patrzą, też nie wiem. Pojawia sie modelka…obca osoba – dla mnie obca – dla niej nie… Zaczynam sie zastanawiać, czy woda była zimna, czy może ciepła, otulająca…czy gdy sie rozbiera, to czuje chłód…ja zawsze czuję…to kwestia psychiki. Nie mogła trafić lepiej!  Przy mojej krótkowzroczności, którą dostałam w spadku po grypie, dopowiadam sobie szczegóły, których nie widzę. Układam karkołomne historie z pogranicza horrorów, dramatów, obyczajówek, psycho-pseudo-mono-duo… Nic naprawdę, choć czasem spełnia się moja katastroficzna wizja świata, gdzie każdy patrzy na mnie „spod byka”. Mikroekspresja. Mikroruchy. Mikrozłącza. Zagarnianie świata i dramatyczne gesty pojednań, potyczek. Zamiatający podeszwą kochanek tańczący u Ewy Demarczyk zszedł do lamusa… Wojna i wojenne dramaty, reportaże z frontu…tam jeszcze są gesty – broń boże nie teatralne, autentyczne gesty dramatu i rozpaczy…ale tu w czasach pokoju nikt nie zagarnia rękoma przestrzeni – tu jest mikroekspresja…like a mouse, jak śpiewał Nicke Cave.

 Widzę kobiece postaci  – autorka – poznaję, modelka, ubrane, rozebrane, zakrywające nagość, bojaźliwe, ekstatyczne niczym św. Hildegarda z Bingen, enigmatyczne, zapętlone wewnętrznie (przynajmniej tak je postrzegam), rekwizyt –  koszula męska w paski, paski wyszczuplają…choć w tym przypadku nie ma mowy o retuszu… Patrzę i widzę całą populację kobiet  kobiecych na wskroś, pięknych… trzydziestoletnich. W tym idyllicznym wizerunku jest rysa na szkle, zazwyczaj coś bardzo ważnego tylko dla niej…co nie pozwala przejść obojętnie obok szklanej witryny sklepowej bez ukradkowego, pożądliwego spojrzenia na swoje odbicie. Kobiety chowają twarze, bo każdy grymas i każde rzucone spojrzenie ma znaczenie: odbija pragnienia, słabości, namiętności. Moja słabość to twoja siła – wrogu mój! Z czego wróg to zazwyczaj kobieta… Zaskakujące są tutaj op-artowskie ornamenty – więc być może chodzi o paski,  które wyszczuplają (bo może wzrok jest naszą siłą i ułomnością)… Patrzymy, nawet wpatrujemy się – ale tylko wrażliwe oko wypatrzy mały okręcik na granicy horyzontu zwiastujący bądź to piratów, bądź wybawców… (…)

Artysta szuka swojej inspiracji, przekonuje się do niej…na początku patrzy na nią z dystansu, by wpaść w nią (inspirację) z przekonaniem graniczącym z obłędem, jak gruszka w kompot. Gruszecka ze swojego doświadczenia bycia kobietą, żoną i matka czerpie całymi garściami…powstrzymując się jedynie po to, żeby nie stracić mikroruchów na mikrozłączach – dlatego robi to w ukryciu. Wydaje się, że to najlepsza metoda.

                                                                                – Joanna Zemanek

Kamila Gruszecka / Urodzona w 1989 roku w Kielcach. Studiowała na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych – dyplom w pracowni  prof. Leszka Misiaka w roku 2014.  Zajmuję się malarstwem, rysunkiem i tkaniną unikatową. Autorka wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. W roku 2015 uhonorowana Medalem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie za prace dyplomową zrealizowaną na WM ASP w Krakowie.