Galeria Szara Kamienica serdecznie zaprasza na wystawę finalistów i finalistek 7. edycji konkursu Fundacji Szara Kamienica.
Podczas wczorajszego wernisażu poznaliśmy zwycięzcę tegorocznej edycji, którym został Tomasz Kręcicki.
Jury tj. Jakub Banasiak, Zuzanna Hadryś, Sara Kiedroń, Magdalena Kownacka, Ewa Łączyńska-Widz, Piotr Rypson i Piotr Sikora nagrodzili go za
„malarstwo pełne paradoksów: proste, lecz nie jednoznaczne; czytelne, ale zaskakujące; realistyczne, jednak – nie do końca; analityczne, lecz nie nużące; bezczelne, lecz grzeczne; świadome własnych konwencji, a przy tym żartobliwe; osnute wokół powtarzających się motywów, a jednak nie nudne.
Przede wszystkim jednak: za malarstwo całkowicie jednostkowe; dowodzące, że nawet w najbardziej klasyczne malarskie motywy – można tchnąć życie”.
Jury wyróżniło także pracę „Gold Mine” duetu Róża Duda & Michał Soja
„Za niezwykle interesującą formalnie i znaczeniowo pracę będącą archeologiczną rekonstrukcją współczesności, wzbudzającą w widzu ekscytację odkrywcy. Za łączenie współczesnych tendencji do budowania obrazu aktualnej społecznej i politycznej rzeczywistości poprzez ślady i przedmioty dnia codziennego ze strukturą fikcyjnej filmowej opowieści oraz umiejętne wykorzystanie narzędzi wizualnych do stworzenia pracy podejmującej zagadnienia pamięci zbiorowej oraz reprezentowania społeczno-kulturowych realiów poprzez materialne pozostałości działań ludzkich w sposób, który nie powiela istniejących rozwiązań i w pełni wykorzystuje percepcyjne przyzwyczajenia widza i współczesną estetykę.”
Wystawa finalistów i finalistek 7. edycji konkursu Fundacji Szara Kamienica prezentuje prace sześciorga artystów i artystek wyłonionych przez jury spośród ponad stu dwudziestu zgłoszeń. Tegoroczna odsłona prac finałowej szóstki rozmyślnie nie ogniskuje się wokół żadnego określonego z góry tematu ani ogólnej kategorii, za pomocą których usilnie i często na siłę usiłuje się zszywać bardzo osobne, różne, wypowiadane z innych pozycji i z innej perspektywy, partykularne wypowiedzi artystyczne.
Zwłaszcza, że są to wypowiedzi, które – co charakterystyczne dla wystaw takiego formatu – zostały wybrane nie tyle pod temat, co raczej na oko. Co więcej, wystawa odrzuca tego rodzaju próby kuratorskie jako chybione i niebezpieczne praktyki kontekstualizacji i dyskursywnej przemocy wobec sztuki, odbiorców i odbiorczyń, jak również wobec doświadczania i przeżycia sztuki. W zamian tego wystawa tautologicznie zwraca się w stronę swoich założeń, proponując zamiast pełnego rzeczowników tytułu ledwo dwie partykuły i jeden przysłówek.
Za ich pomocą ujęta została struktura przeznaczonego dla artystów i artystek do trzydziestego roku życia konkursu. Wystawa więc prezentuje prace artystów i artystek bardzo młodych, jeszcze młodych i już na tyle młodych, by wziąć w niej udział. I takich, którzy już rozpoczęli swoją karierę, takich, którzy ciągle ją jeszcze rozpoczynają oraz tych, którzy bardzo chcieliby ją rozpocząć.
Wystawa „Jeszcze już bardzo” z jednej więc strony nie obiecuje nic więcej i nic ponad to. Z drugiej strony jednak wyłaniająca się z tego nic nieznaczącego tytułu tautologia, ujawnia swój afektywny charakter. Z luźnego zestawienia trzech nie w pełni samodzielnych części mowy wyłania się bowiem rwana próba wyrażenia – związanego z pożądaniem i wolą (jeszcze), orgazmem (już), zmysłowością i somatycznością – pragnienia (bardzo).
Afektywna tautologiczność – która każdorazowo rozgrywa się pomiędzy „jeszcze nie” a „już nie” – uruchamia potencjalnie subwersyjny charakter prac, które wykraczają dzięki niej poza tu i teraz konkursowej i, w tym sensie, przypadkowej przecież wystawy. Wskazuje jednocześnie na ich zaskakującą (tautologiczną właśnie) samozwrotność. Wszyscy biorący w wystawie udział artyści i artystki zdecydowali się pokazać te prace, które zgłosili na konkurs, niejednokrotnie jednak w rozszerzonych wersjach lub nowych konfiguracjach. Wszyscy poproszeni zostali dodatkowo o stworzenie odautorskiego komentarza do swoich prac. Komentarze te, różnej objętości i utrzymane w odmiennych poetykach, które umieszczone zostały obok prac, ujawniają nie tylko osobistą dykcję twórców i twórczyń. Wskazują także na samozwrotność języka sztuki, który mówi bardziej o sobie niż świecie.
Próżno szukać by więc na tegorocznej wystawie konkursowej nie tylko prac, które wprost odnosiłyby się bieżącej polityki czy sfery dyskursu publicznego, ale i takich, które w ogóle wykorzystywałyby relację prostej referencyjności do rzeczywistości. Do czynienia mamy raczej z badaniem medium, procesu twórczego, ram funkcjonalnych świata sztuki, możliwościami obrazu.
I tak, Xavery Deskur Wolski wytwarzając artefakty na podstawie literatury, serialu i filmu, reperformuje i odtwarza „sytuacje konkursowe sztuki”. Pracujący w duecie Róża Duda i Michał Soja, chociaż chcieliby mówić o rzeczywistości społecznej, odnoszą się do niej – jak w pracy Ladies and Gentlemen! – zapośredniczając się w obrazach literackich (Thomas Mann) i filmowych (zombie films). Tomasz Kręcicki zaś, grając słowami (handmade – handjob), tworzy multimedialną (malarstwo, rzeźba, rysunek, projekcja) instalację; rodzaj przestrzennej i tautologicznej sytuacji, mise en abyme. Szkatułkowość, która charakteryzuje prace Xawerego Deskura Wolskiego i Tomasza Kręcickiego, jest także widoczna w przypadku „wystawy w wystawie” autorstwa Tymona Nogalskiego, za pomocą której artysta sonduje własne obsesje dotyczące swojej pamięci oraz przyszłości, pre-tekstowo jedynie, jako punkt wyjścia, wykorzystując bolączki i problemy dzisiejszego świata. Pozorna referencyjność pracy Agnieszki Mastalerz zniweczona niejako została natomiast za pomocą nonszalanckiego i nihilistycznego wręcz opisu, którego tautologiczność („studium kierunku napięcia”), unieważnia i tak bardzo napięte ostatnio związki sztuki i rzeczywistości.
Formuła Konkursu jest egalitarna – nie ogranicza się do artystów, którzy zdołali już przebić się w wąskich kręgach akademickich, czy zaistnieć w prestiżowych muzeach i galeriach.
Szukamy przede wszystkim artystów proponujących twórcze odniesienie do powszechnie wykorzystywanych artystycznych narracji, autorów dzieł prezentujących nowatorską koncepcję. Organizując wystawę̨ uczestników zakwalifikowanych do II etapu, chcemy także lepiej poznać młode pokolenie artystów, ich intelektualne zaplecze, sposoby przedstawiania autorskich wizji. Dowiedzieć się, jakie emocje stoją za wykonanymi pracami i gdzie szukać ich źródeł. Ten zbiorczy głos będziemy później analizować, weryfikować, a docelowo popularyzować wśród publiczności.
Pewnym novum w konkursie jest specyficzny dobór Jury wyłącznie spośród osób zawodowo związanych z rynkiem sztuki, jednocześnie niebędących w (możliwie) jakiegokolwiek rodzaju zależnościowej relacji z uczestnikami. Jury konkursu zasilają uznane autorytety z dziedziny sztuk wizualnych: przede wszystkim osoby prowadzące galerie sztuki współczesnej i kuratorzy, ale także marszandzi i kolekcjonerzy.
Nagrodą w konkursie jest 5000 zł, wystawa indywidualna, 2-miesieczna rezydencja artystyczna przy Meet Factory (Praga) oraz pakiet reklam i wywiad (także w formie wideo) zaproponowany przez portal branżowy Numarte
Konkurs ewoluował – pierwsza edycja miała kameralny charakter, przypominający raczej prywatny mecenat. Wśród oceniających dominujący głos miała p. prezes Fundacji – Krystyna Axmann. Obecnie odchodzimy od tego modelu na rzecz bardziej pluralistycznego, dającego stosunkowo wiarygodny, możliwie obiektywny wybór i mocne oparcie (także medialne) dla finalistów jeśli idzie o dalsze kierowanie karierą.
Szczegóły dot. poszczególnych edycji
JURY
(kolejność nazwisk przypadkowa)
I edycja: Krystyna Axmann
II edycja:Krystyna Axmann, Dominik Kuryłek, Ewa Łączyńska-Widz, Danka Jaworska (krakowka artystka ;))
III edycja: Krystyna Axmann, Dominik Kuryłek, Ewa Łączyńska-Widz, Łukasz Dziedzic, Marcin Krasny, Daniel Muzyczuk
IV edycja: Krystyna Axmann, Dominik Kuryłek, Ewa Łączyńska-Widz, Daniel Muzyczuk, Łukasz Białkowski, Joanna Zielińska, Małgorzata Mleczko
V edycja: Krystyna Axmann, Adam Mazur, Łukasz Ronduda, Stanisław Ruksza, Ewa Łączyńska-Widz, Małgorzata Mleczko
VI edycja: Krystyna Axmann, Ewa Łączyńska-Widz, Stanisław Ruksza, Adam Budak, Zuzana Jakalova, Agata Smoczyńska-Le Guern
VII (bieżąca) edycja: Krystyna Axmann, Piotr Rypson, Ewa Łączyńska-Widz, Piotr Sikora, Zuzanna Hadryś&Michał Lasota, Magdalena Kownacka, Jakub Banasiak, Sara Kiedroń
Wydarzenie: Jeszcze już bardzo. Wystawa finalistów i finalistek 7. edycji konkursu Fundacji Szara Kamienica
Artyści: Xavery Deskur Wolski, Róża Duda & Michał Soja, Tomasz Kręcicki, Agnieszka Mastalerz, Tymon Nogalski
Wernisaż i ogłoszenie wyników: 02.12 (sobota), godz.: 20:00
Czas trwania: 02.12.17 – 4.01.18
Miejsce: Galeria Szara Kamienica, Rynek Główny 6, Kraków
Kurator: Wojciech Szymański
Aranżacja: Mateusz Okoński
Koordynacja: Thomas Skatulla
Materiały prasowe: Galeria Szara Kamienica