Jacek Dehnel w znakomitym stylu udowadnia, że wieku 33 lat nie jest się za młodym, by napisać dobry dziennik. Ta książka wywoła zamieszanie.
Jacek Dehnel „Dziennik Roku Chrystusowego”
W 33. roku życia Jarosław Iwaszkiewicz wdaje się w romans, pisze wiersze i dużą część Kochanków z Werony. Gogol wydaje świeżo ukończone Martwe dusze. A Jacek Dehnel swój rok chrystusowy tuż po północy rozpoczyna obejrzeniem Kubrickowskiego Lśnienia.
Obrosły biblijną symboliką trzydziesty trzeci rok życia upływa Dehnelowi zwyczajnie: spotkania z przyjaciółmi, koncerty, książki, wszystkie te wyprawy na pocztę, po zakupy, remont kuchni. Są też oczywiście spotkania autorskie, odczyty, wywiady, praca nad felietonami, opowiadaniami i nad nową powieścią, Matką Makryną, rozdania nagród, ploteczki ze świata literackiego słowem, życie poczytnego pisarza. Ale jak na porządny dziennik, a zwłaszcza dziennik roku chrystusowego, przystało oprócz opisów codzienności nie brakuje w nim celnych uwag odnoszących się do polskiego Kościoła, katolicyzmu i postawy prawdziwie Chrystusowej, bo jak się okazuje, nie muszą być one tożsame.
Co stronę mam wizję, że ktoś nad tą stroną zasypia. Co początek wpisu że odkłada na bok. Moje życie samo w sobie wydaje mi się całkowicie nieistotne, martwi się Dehnel. Niepotrzebnie. Napisany z dużym wdziękiem i poczuciem humoru Dziennik roku chrystusowego to niezwykle wciągająca lektura.
Melania G. Mazzucco „Limbo”
przekład: Katarzyna Skórska
Poruszający i wnikliwy portret kobiety, która musi ułożyć swoje życie od nowa.
Jest wigilia Bożego Narodzenia. 27-letnia Manuela Paris wraca do domu w nadmorskim miasteczku niedaleko Rzymu. Lata temu stamtąd wyjechała, by zostać żołnierzem. Zostawiła za sobą nieszczęśliwy, buntowniczy okres dojrzewania i z determinacją oraz poświęceniem zbudowała życie, o jakim zawsze marzyła: jako dowódca plutonu w afgańskiej pustyni.
Teraz ucieka przed jeszcze straszliwszym wspomnieniem: krwawego ataku, do którego doszło podczas jej służby. Manuela została w nim ranna i powrót w rodzinne strony ma być elementem rekonwalescencji. Tymczasem walka z wojennymi wspomnieniami okazuje się równie wyczerpująca i podstępna jak sama wojna.
Przytłoczona i zagubiona, Manuela spotyka podczas jednego z samotnych spacerów tajemniczego turystę człowieka bez przeszłości, który tak jak ona tkwi w zawieszeniu między lękiem a nadzieją. Spotkanie to oraz uczucie, jaki rodzi się pomiędzy nimi, daje jej siłę do stawienia czoła przeszłości i sekretom skrywanym przez jej najbliższych.
Snując równolegle opowieść o Manueli przebywającej w rodzinnym domu i Manueli walczącej w Afaganistanie, Melania Mazzucco mówi o miłości i stracie, o śmierci i sile w sposób, który zaskakuje i pozwala przeżyć oczyszczenie. Jak Manuela Paris, czytelnik również musi sobie odpowiedzieć, co znaczy być córką, siostrą, kobietą, patriotą, żołnierzem lub po prostu, człowiekiem.
Manuela Paris wychodzi poza karty nowej powieści Mazzucco, a jednocześnie czytelnik zostaje wciągnięty w świat tej twardej, zdeterminowanej młodej kobiety. [] Dzięki znakomitemu stylowi i mistrzowskiemu snuciu opowieści Mazzucco przedstawia wojnę w Afganistanie i jej następstwa tak realistycznie, jakby sama przeżyła wszystko, co opisuje. / Library Journal
Powieść wypełnia istotną lukę w narracji o życiu kobiet służących w armii. Ważny głos w literaturze wojennej XXI wieku. / Kirkus Reviews
[Limbo ma] wszelkie cechy wielkiej współczesnej powieści, w rodzaju tych, jakich nie mieliśmy od lat []. Limbo należy czytać nie tylko ze względu na mistrzowski, precyzyjny język i wspaniałe dialogi ale przede wszystkim dlatego, że oferuje czytelnikowi niezwykłą pożywkę do refleksji nad tym, kim jesteśmy i jak sami odnajdujemy się w dzisiejszym świecie. / Wlodek Goldkorn „L’Espresso”
Robert Ziębiński „Londyn. Przewodnik popkulturowy”
Robert Ziębiński, idąc przez Londyn szlakiem gwiazd kina, rocknrolla i kultowych książek, wprowadza nas w fantastyczne życie stolicy Wielkiej Brytanii.
Ten błyskotliwy przewodnik po Londynie prowadzi przez piwniczkę, która jako pierwsza gościła na scenie Micka Jaggera, zaułki, gdzie mordował Kuba Rozpruwacz, kibolskie dzielnice, miejsca związane z Jamesem Bondem aż po kino erotyczne na Piccadilly Circus i londyńskie metro wraz z jego lokatorami z zaświatów. Potwory i duchy są bowiem takimi samymi bywalcami tego miasta, jak zwykli obywatele. Kto zresztą wie, do której kategorii bliżej było Kubie Rozpruwaczowi czy popularnym gangsterom – braciom Kray, bohaterom filmu Legend? Robert Ziębiński wciąga w fascynującą opowieść o postaciach i miejscach londyńskiej popkultury. Opowiada o tamtejszych celebrytach, m. in. o Davidzie Bowie, Amy Winehouse czy Michaelu Caine. Nie szczędzi anegdot z życia codziennego mieszkańców stolicy.
W dziesięciu opowieściach, przepełnionych humorem i autoironią, poznajemy Londyn: jego tajemnice i nieprzeparty urok miasta, które słusznie uchodzi za kolebkę współczesnej kultury i rozrywki.
Książkę poleca VISIT BRITAIN:
Londyn. Przewodnik Popkulturowy to doskonała lektura dla turystów gotowych zejść z utartych szlaków. Zachęca do nieśpiesznego odkrywania angielskiej stolicy, wczuwania się w rytm miasta, poznawania życia jego teraźniejszych i dawnych mieszkańców, również tych tajemniczych. Szczególnie polecam go pilotom i organizatorom wycieczek, bo oni niestety cały czas skupiają się na tych oczywistych i popularnych atrakcjach, a Londyn to przecież żywy organizm. / Joanna Sosnowska, Visit Britain
Materiały prasowe W.A.B.