Od samego wejścia na salę jesteśmy wprowadzeni w świat dziwny i intrygujący. Otrzymujemy polecenie ubrania szpitalnego fartucha. Teraz będziemy się zastanawiać jaką rolę próbują nam narzucić. Jesteśmy odwiedzającymi, lekarzami a może samymi pacjentami? Do samego końca pozostanie to wielką niewiadomą.
Wydarzeniom, które mają miejsce przyglądamy się niczym seansowi spirytystycznemu lub egzorcyzmom. Są modlitwy i śpiewy, i lekarze pozornie panujący nad sytuacją. Scena dookoła zostaje „poświęcona” wodą utlenioną – na co wskazuje buteleczka, jednak unoszący się zapach drażni, jest nieprzyjemny jakby miał odstraszyć szatana mieszkającego w ciele artysty – Mieczysława Walpurga. Nie tylko zapach, ale również dźwięk grają główną rolę. Jęk wariata straszy, jest do bólu naturalistyczny, a w małym pomieszczeniu jeszcze bardziej odczuwany.
Wariat i zakonnica to postacie które pozornie odległe, bardzo są do siebie podobne. Może to też powód dla którego oboje znajdują płaszczyznę porozumienia i przeprowadzają na sobie psychoterapię. Metoda freudowska dała asumpt do zaaranżowania tego niezwykłego spotkania z siostrą Anną. Cierpienie duszy ich spaja, a rozmowa o własnych motywach działa kojąco. Szaleństwo uaktywnia się w młodej zakonnicy. Jak w teledysku Limp Bizkit „Behind blue eyes” zamienia się z Wariatem miejscami i choć nie wisi pośrodku sceny na łańcuchu – jej szaleństwo przejawia się poprzez erotyzm. Chce fizycznie zbliżyć się do człowieka, który okazuje się duchowo kompatybilny.
Gdy już wszystko wydaje się spójne i rozwiązane, wydarza się prawdziwa „bomba” i jak przystało na Witkacego – rozkłada nas na łopatki, wręcz krzycząc: „nie bierzcie tego zbyt serio”. Wszystko kończy się… jakby skończone nie było.
„Pay what you want” to forma płacenia za bilet w oparciu o naszą subiektywną ocenę spektaklu. Aktorzy jednak odciążają nas od odpowiedzialności wycenienia sztuki i sami sugerują liczbę, która jest dla nich satysfakcjonująca. To uczciwe minimum – jeżeli uważasz, że zasługują na więcej, możesz wyrazić to większą kwotą. Myślę, że to dobra forma zmaterializowania bisów.
Reżyseria: Szymon Budzyk
Charakteryzacja/Kostiumy: Aleksandra Dąbrowska
Występują: Karolina Fortuna, Helena Osak, Łukasz Dąbrowski, Krzysztof Prystupa, Rafał Szumski
Projekt jest współfinansowany ze środków Gminy Miejskiej Kraków
Spektakl bierze udział w II edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”.
Informacje: http://www.odwrocony.pl/
Spektakl obejrzany dzięki uprzejmości Teatru Odwróconego
